سپاهانِ فصل ۱۴۰۴-۱۴۰۳، مثل نسخه‌های قبلی‌اش، بدون شک یکی از بهترین و پرهزینه‌ترین تیم‌های فوتبال ایران بود. کافی‌ست به فهرست بازیکنان این تیم نگاه کنیم: برایان دابو، استیون انزونزی، وسام بن‌یدر، رضا شکاری، پیام نیازمند، امین حزباوی، مهدی لیموچی، محمدمهدی محبی، رضا اسدی، محمد کریمی، کاوه رضایی و خیلی‌های دیگر. ترکیبی که شاید هر تیمی در ایران آرزوی داشتنش را داشت، اما باز هم به جام نرسید.
سپاهان یک دهه است که همه‌چیز دارد، جز قهرمان لیگ برتر. بازیکن دارد، امکانات دارد، سرمایه دارد، حمایت دارد، اما نمی‌برد. در این ده سال، گاهی تا آستانه قهرمانی هم رفته، اما هر بار در لحظات حساس لغزیده است. درست مثل همین امشب؛ در شرایطی که هنوز کورس قهرمانی باز بود، مقابل تیم میانه‌جدولی گل‌گهر شکست خورد و عملاً از معادلات خارج شد.
پرسش مهم این‌جاست: مشکل چیست؟ چرا تیمی با این سطح از سرمایه‌گذاری، نتایج بزرگ نمی‌گیرد؟ آیا زمان آن نرسیده که سپاهان به جای تکرار الگوهای گذشته، بازنگری جدی در ساختار فنی، مدیریت پروژه‌ها و فلسفه فوتبالی‌اش داشته باشد؟
ده سال بدون قهرمانی لیگ برتر، برای تیمی در قامت سپاهان نه فقط یک رکورد افتضاح، بلکه یک هشدار است. هشداری که اگر شنیده نشود، ممکن است فصل‌های بدون جام، ادامه‌دارتر از آن چیزی شود که هوادارانش تاب تحملش را داشته باشند.
ویرایش تگ ها
تا کنون نظری ثبت نشده است!