تراکتور این‌بار نه با غرور صرف یا جو ورزشگاه، بلکه با منطق فوتبال، کیفیت فنی، و تدبیر یک مربی کاربلد، قهرمان لیگ برتر ایران شد. قهرمانی‌ای که برای مردم تبریز و آذربایجان، چیزی فراتر از یک جام است؛ گویی سال‌ها بغض فروخورده، در این لحظه رهایی یافت.
در چنین لحظه‌ای، شکل‌گیری حاشیه‌ها دور از انتظار نیست.
طبیعی‌ست که عده‌ای با چنگ زدن به پرونده‌های انضباطی، ابهامات و تحلیل‌های یک‌سویه، تلاش کنند این قهرمانی را نه نتیجه شایستگی، بلکه حاصل تصمیم‌های بحث‌برانگیز جلوه دهند. اما این روایت‌ها ـ هرچند صدایشان بلند خواهد شد ـ نباید مجالی برای مصادره این موفقیت تاریخی باشند.
کسی منکر نیست که در مسیر این قهرمانی، اتفاقات عجیب و بعضاً بحث‌برانگیزی رخ داد؛ از پرونده‌هایی که انتظار می‌رفت زودتر بررسی شوند تا احکامی که شفافیت کافی نداشتند. اما اصل ماجرا این‌ها نیست. اصل ماجرا تیمی‌ست که دراگان اسکوچیچ ساخت؛ تیمی منظم، خونسرد، بی‌حاشیه و از نظر فنی یک سر و گردن بالاتر از تمام رقبا.
حتی اگر دروازه‌بان این تیم به دلیل فسخ غیرموجه محروم می‌شد، باز هم تراکتور توان رسیدن به این جایگاه را داشت. چون این تیم کامل، آماده و حرفهای بود. چون این قهرمانی، حاصل فوتبال بود؛ نه تخفیف، نه امتیاز ویژه، نه مهندسی نتایج.
نباید اجازه داد اولین قهرمانی تراکتور در تاریخ لیگ برتر، توسط موج‌سازان و حاشیه‌سازان مصادره شود. نباید به جای تجلیل از یک ساختار موفق و مربی‌ای که سال‌ها در ایران نادیده گرفته شد، دوباره به همان روایت‌های تکراری پشت‌پرده پناه برد.
قهرمانی تراکتور، حاصل شایستگی فنی بود و این شایستگی باید ثبت شود. با افتخار، احترام، واقع‌بینی و به نام دراگان اسکوچیچ؛ مردی که در فوتبال ایران بی‌مهری‌های بسیار دید، اما بالاخره به سهم واقعی خود رسید.
ویرایش تگ ها
تا کنون نظری ثبت نشده است!