به گزارش سایت رسمی فوتبال برتر؛ از زمان خروج ناگهانی «استرا» از استقلال که شبیه به پایان باز سریالی بود که علیٰ‌رغم در اوج بودن، هیچ وقت برای فصل بعدی تمدید نشد، هر مربی ایتالیایی برای «آبی‌ها» در حکم یه افسانه‌ـست که قراره از راه برسه و کار ناتموم مرد خوشتیپ اهل رم رو تموم کنه.
حالا و بعد از سال‌ها انتظار قرعه به‌نام «والتر ماتزاری» افتاده، چهره‌ای که شاید دیگه توی کشورش مثل یک دهه قبل روی بورس نباشه اما قطعاً هوادارای استقلال با اعتماد به خاطره خوش قبلی، اون رو در شمایل «ناپلئون بناپارت» می‌بینند. شبیه به همون نقاشی معروفِ به‌جا مونده ازش در قصر «شاتو دو مالمیسون» «پاریس» که سوار بر اسب افسانه‌ایش «مارِنگو» فاتحانه در حال عبور از گذرگاه «سنت برنارد» ـه.
شاید برای چنین فخرفروشی بزرگی هنوز زود باشه اما با کمی دقت به مسیری که «ماتزاری» از کودکی تا به امروز در اون رشد و همه‌ی دستاوردهای بزرگی که توی سرزمین مادریش از آن خودش کرده، میشه از هیجان زده شدن هوادارای استقلال دفاع کرد.
اصلیت سرمربی ۶۳ ساله ایتالیایی به «سن وینچنزو»، شهری کوچیک با جمعیتی ۷ هزار نفری در استان لیورنو برمیگرده. جایی که در یه خونواده طبقه متوسط که یک نونوایی رو اداره می‌کردند رشد کرد و باتوجه به سابقه پدرش در کاپیتانی تیم جوانان فیورنتینا، طرفدار «ویولا» شد. ماتزاری به عنوان یه هافبک هرگز بازیکن بزرگی نشد، شاید همین موضوع مهم‌ترین دلیل بود که تا گرفتن مدرک دانشگاهیش به درسش ادامه بده و از دانشکده اقتصاد و بازرگانی فارغ‌التحصیل بشه.
مدل موی عجیب اون در دوران جَوونی به همراه شخصیت خجالتی و منزویش باعث شد تا دوستاش به اون لقب «گرگ تنها» رو بدند، لقبی که بعدها و حتی بعد از حضورش در عرصه مربیگری، همچنان براش پابرجا باقی موند.
وقتی که در دهه ۸۰ برای امپولی بازی می‌کرد با «دانیلا»، همسرش آشنا شد و حاصل این ازدواج یه پسر به‌نام «گابریله» بود که حالا ۲۸ ساله‌ـست.
والتر همیشه به عنوان یه مرد جدی، قابل اعتماد و فداکار خانواده شناخته میشه و هنوز همسر و تنها فرزندش در امپولی زندگی میکنند اما هر وقت کار به اون اجازه می‌ده به امپولی برمیگرده تا از زندگی خونوادگیش لذت ببره.
تولد در لیورنو و سال‌ها زندگی در ناپل باعث شده تا دریا به یکی از محبوب‌ترین علایق زندگیش تبدیل بشه اما ماتزاری علاوه بر دریا و غذاهای دریایی به موتورسواری و فیلم‌های کلاسیک ایتالیایی مثل «فرار به‌‌سوی پیروزی» هم علاقه داره.
تاکید بر نظم و انضباط، علاقه به سفر و ارتباط صمیمی با دستیاراش از جمله سایر ویژگی‌های شخصیتی این مرد پیچیده ایتالیاییه. منظم بودن شاخصه‌ایکه والتر و استفانو برادر ماتزاری از پدر مستبد و سنتیشون به ارث بردند و تقریباً هر بازیکنی که با اون کار کرده به این ویژگی خاص «گرگ تنها» اشاره کرده.
ماتزاری علاوه بر همه‌ی این‌ها با ویژگی نترس بودن هم شناخته میشه، برادرش روزی در یه مصاحبه تعریف کرد: «ما یه قایق کوچیک در اسکله داشتیم. یه روز غروب طوفان باعث غرق شدن این قایق شد. من که یه ملوان بودم، عجله کردم تا قایق رو از غرق شدن نجات بدم. یادم میاد همراه با من، والتر هم به هر قیمتی می‌خواست بیاد. اون مثه دیوونه‌ها کنارم تلاش می‌کرد و من از این که اون اصلاً از امواجی که به اسکله برخورد می‌کردند، نمی‌ترسید شگفت زده شده بودم.»
والتر در آکادمی باشگاه فیورنتینا رشد کرد و بعد سر از تیم‌هایی مثل امپولی، پسکارا، کالیاری، فیورنتینا و مودنا درآورد. ماتزاری در سال ۱۹۹۵ و در تیم ناشناخته تورس از فوتبال خداحافظی کرد. اون مدتی در قامت دستیار در تیم‌های بولونیا و ناپولی فعالیت داشت و از سال ۲۰۰۰ کارش رو رسماً در قامت سرمربی استارت زد. ماتزاری بعد از کار کردن در ۲ تیم ناشناخته آسیرئاله و پیستویسه سرانجام در سال ۲۰۰۳ هدایت لیوورنو رو‌به عهده گرفت و با این تیم به سری آ برگشت.
ماتزاری سه سال سکان‌دار رجینا بود و موفق شد این تیم رو به هر نحوی که بود در بالاترین سطح فوتبال ایتالیا نگه داره. اونا در فصل ۰۷-۲۰۰۶ با وجود کسر ۱۱ امتیاز، موفق شدند در رقابتی شدیداً میلی‌متری با چند تیم دیگه خودشون رو در منطقه امن جدول نگه دارند. همین مساله باعث شد تا نشان شهروند افتخاری به ماتزاری اهدا بشه.
«ماتزو» در گام بعدی پست سرمربیگری سامپدوریا رو قبول کرد و ۲ فصل شیرین رو کنار هم سپری کردند. در این تیم زوج آنتونیو کاسانو و جامپائولو پاتزینی یاد و خاطره روبرتو مانچینی و جانلوکا ویالی رو زنده کرد. اونا در فصل اول رتبه ششم لیگ رو به خودشون اختصاص دادند و راهی لیگ اروپا شدند و فصل بعد علی‌رغم حضور در رده سیزدهم لیگ، به دیدار نهایی کوپا ایتالیا صعود کردند و در ضربات پنالتی مغلوب لاتزیو شدند.
اوج شکوه والتر در ناپولی بود. ماتزاری جای روبرتو دونادونی رو گرفت و به عنوان سرمربی جدید ناپولی انتخاب شد. قرار بود چهار سال رویایی برای هر ۲ طرف به ثبت برسه. پارتنوپی در فصل اول به مقام ششمی رسید و قرارداد والتر تمدید شد. اونا در دومین فصل همکاری رتبه چهارم لیگ رو به ارمغان آوردند و بعد از ۲۱ سال به لیگ قهرمانان راه پیدا کردند. ناپلی‌ها بالاتر از منچسترسیتی و بعد از بایرن به مرحله حذفی صعود کردند و به پست چلسی خوردند. برد ۳ بر ۱ در بازی رفت نماینده ایتالیا رو در آستانه صعود قرار داد اما شاگردای روبرتو دی‌متئو یه بازگشت باشکوه رو تجربه کردند و به برد ۴ بر ۱ رسیدند و نهایتاً عنوان قهرمانی رو مال خودشون کردند.
مهم‌ترین اتفاق اما قهرمانی ناپولی در کوپاایتالیا بود. تنها قهرمانی کارنامه کاری والتر ماتزاری با مثلث جذاب مارک همشیک، ادینسون کاوانی و ازکوئیل لاوتزی بدست اومد و اونا موفق شدند در دیدار پایانی از سد یوونتوسِ بدون شکست آنتونیو کونته بگذرند و جام قهرمانی رو بالای سر ببرند.
ماتزاری که بعد از موفقیت با ناپولی مشتریای زیادی پیدا کرده بود، تصمیم گرفت به شهر میلان بره تا جای آندره‌آ استراماچونی رو روی نیمکت اینتر بگیره. همه‌چیز خوب شروع شد اما مطلوب ادامه پیدا نکرد و نراتزوری نتونست با والتر به چیزی که می‌خواست دست پیدا کنه. البته زمان کافی هم به این سرمربی داده نشد و بعد از ۵۸ بازی از جمع افعی‌ها جدا شد.
ماتزاری به جز یک فصلی که در واتفورد انگلیس سرمربیگری کرد، هیچ‌وقت خارج از ایتالیا هدایت تیمی رو به عهده نگرفت. اون به تیمی پیوست که رئیسش یه فرد ایتالیایی بود و ماحصل این همکاری کوتاه‌مدت بقای خیلی سخت واتفورد در لیگ برتر بود. ماتزاری در مصاف با پپ گواردیولا و یورگن کلوپ چهار شکست رو متحمل شد. با این حال غلبه بر آرسنالِ آرسن ونگر و همچنین منچستریونایتدِ ژوزه مورینیو رو نباید فراموش کرد.
حضور کوتاه مدت در تورینو و کالیاری و بازگشت مجدد به ناپولی که در فصل قبل رقم خورد و البته بیشتر از ۱۷ بازی دَووم نداشت، از جمله سایر تجارب این مربی باسابقه ایتالیاییه.
ماتزاری یکی از موفق‌ترین مربیان بومی فوتبال ایتالیا در دهه دوم قرن بیست‌ویکم لقب گرفته. اون به خوبی از سیستم سه دفاعه استفاده می‌کنه و با انعطاف بالایی که از خودش نشان می‌ده، تیم‌هاش رو با آرایش‌های مختلف ۳-۴-۳، ۲-۵-۳، ۱-۱-۵-۳، ۱-۲-۴-۳ به میدون می‌فرسته. با این حال باید به این نکته هم توجه داشت که ماتزاری یه خصوصیت منفی مشهور هم پیش فوتبال‌دوستای ایتالیایی داره و اون هم بهونه‌هاییه که معمولاً بعد از شکست‌ها و در خلال اظهار نظرهاش مطرح می‌کنه.
والتر ماتزاری در مجموع ۷۶۰ بار روی نیمکت‌های مربیگری ۱۰ تیم مختلف نشسته و آمار ۲۹۵ پیروزی، ۲۲۰ تساوی و ۲۴۵ شکست رو به ثبت رسونده. تیم‌های مرد ایتالیایی ۱۰۴۶ بار دروازه رقبا رو باز کردند و البته ۹۴۸ مرتبه هم گل دریافت کردند. همچنین ماتزاری از مجموع ۷۶۰ دیداری که در اون مربی بوده به ۱۱۰۵ امتیاز رسیده و به طور میانگین موفق شده به ازای هر بازی ۱.۴۵ امتیاز کسب کنه.
ماتزاری در سری آ و در ۵۰۷ بازی به آمار ۱۹۵ پیروزی، ۱۵۵ تساوی و ۱۵۷ شکست دست پیدا کرده و با کسب ۷۴۰ امتیاز، صاحب میانگین امتیازی ۱.۴۶ به ازای هر بازیه.
اون در لیگ برتر انگلیس هم از مجموع ۳۸ حضور در این مسابقات، آمار ۱۱ پیروزی، ۷ تساوی و ۲۰ شکست رو از خودش به‌جا گذاشته و به میانگین امتیازی ۱.۵ به ازای هر دیدار رسیده.
حالا «لا تره تنوری» در اولین ماجراجوییش خارج از مرزهای اروپا، در آستانه هدایت استقلال، یکی از بزرگترین باشگاه‌های فوتبال در آسیا قرار گرفته و آماده‌ـست که سناریوی موفق هموطنش در این تیم رو یه‌بار دیگه برای آبی‌ها تکرار کنه تا شاید شبیه به نقاشی «ناپلئون بناپارت»، یه پرتره فاتحانه از اون در شکیل‌ترین نقطه از موزه افتخارات باشگاه استقلال نصب بشه.
ویرایش تگ ها
تا کنون نظری ثبت نشده است!