بیان جمله «من خودم ورزشکار نیستم اما ورزشکاران را دوست دارم» از زبان بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران نشان دهنده اهمیت ورزش و جایگاه ویژه آن در کشور اسلامی ایران بود که اهمیت ورزش را دو چندان کرد.

با وجود مشکلات فراوان در ورزش چه در بخش های سخت افزاری و نرم افزاری و مشکلات ناشی از جنگ تحمیلی که قرار بود مانع شکل گیری جمهوری اسلامی شود و سایه تحریم‌های غیرمنصفانه بین‌المللی ورزش ایران نتوانست سیل خروشان موفقیت در ورزش را متوقف کند. ورزش در زمان حکومت پهلوی هرگز گستردگی امروز را نداشت، مردم در آن زمان حتی از امکانات اولیه بی‌بهره بودند، با این وجود جایگاهی برای ورزش باقی نمی‌ماند.

با پیروزی انقلاب اسلامی و سقوط حکومت دیکتاتوری پهلوی ورزش هم مانند دیگر بخش‌های کشور دچار تحول شد. افزایش زیرساخت‌ها و اماکن ورزشی حتی در دورترین مناطق کشور شرایطی را برای مشارکت در ورزش به صورت عمومی پدید آورد.

بر اساس آمارهای موجود در سال ۱۳۵۸ تنها در ۱۲ روستا زمین های ورزشی وجود داشت و اکنون بیش از ۲۲۰۰ روستای کشور از زمین های ورزشی برخوردارند. هم چنین تعداد سالن‌های ورزشی در روستاها در سال ۵۸ تنها ۵ مورد بود اما هم اکنون بیش از ۴۰۰ روستا دارای سالن ورزشی است. 

ضمن آن که روند اجرایی پروژه‌های عمرانی رشد چشمگیری داشته و تا کنون حدود ۳۰۰ پروژه ورزشی در سطح کشور افتتاح شده است. در نخستین سال های پیروزی انقلاب به ازای هر فرد تنها ۲ سانتی متر فضای ورزشی وجود داشت، اما پس از گذشت ۴۶ سال این سرانه ورزشی به متوسط ۷۶ سانتی متر رسیده است که نشان دهنده رشد تقریبا ۳۸ برابری است. ساخت ۱۸ استادیوم ۱۵ هزار نفری، ۸ سالن مسابقاتی ۶ هزار نفری با قابلیت بهره‌برداری، ۴ پیست دوچرخه‌سواری، ۲ استخر قهرمانی، سه سالن تخصصی دوومیدانی، چهار ورزشگاه ۵ هزار نفری در این پروژه‌های ورزشی از مهمترین کارهای زیربنایی است که پس از انقلاب اسلامی در کشور انجام شده است. هرچند دراین سال ها ضعف مدیریت و کمبود بودجه ورزش ایران را تهدید کرده است اما با اراده ملی و بهره گیری از اقتصاد مقاومتی می توان ترمزگیرهای ورزش را از بین برد. پیشرفت های ورزش کشور در ابعاد مختلفی انجام گرفت از جمله در ورزش بانوان، حضور درالمپیک‌ها، بازی‌های آسیایی و جام‌های جهانی فوتبال.

اولین حضور ایران در رقابت‌های جام جهانی به قبل از انقلاب برمی‌گردد جایی که بوینس آیرس آرژانتین در سال ۱۹۷۸ میزبان مسابقات بود. 

بعد از انقلاب اسلامی تیم ملی کشورمان ۵ بار موفق به راهیابی به جام جهانی شده است. در سال ۱۹۹۸ ایران پس از ۲۰ سال توانست برای بار دوم در جام جهانی فوتبال فرانسه حضور پیدا کند. حضور در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان، ۲۰۱۴ برزیل، ۲۰۱۸ روسیه و ۲۰۲۲ قطر از افتخارات تیم ملی فوتبال ایران بوده است. 

تیم ملی کشورمان در همه ادوار جام جهانی درمرحله مقدماتی حذف شده اما امید است این بار با وجود بهبود امکانات نتایج درخشان‌تری کسب کند و امروز با گذشت چیزی نزدیک به نیم‌قرن از پیروزی انقلاب اسلامی، ایران به عنوان پای ثابت در جام‌های جهانی در انتظار درخشش در جام جهانی ۲۰۲۶ است.

کاروان های ورزشی ایران در ۱۹ دوره از مسابقات المپیک حضور داشته که از دوره دهم، ورزشکاران کشورمان در قالب کاروان جمهوری اسلامی ایران راهی مسابقات المپیک شدند. دوره‌هایی که اتفاقات چشم گیری در آن رخ داد و حتی بانوان با توانمندی های بی نظیر خود به مدال رسیدند که قبل از این هرگز اتفاق نیفتاده بود.

ایران از سال ۱۹۴۸ میلادی (۱۳۲۷ شمسی) حضور خود را در رقابت‌های المپیک آغاز کرد و از آن زمان تاکنون در این رویداد بزرگ ورزشی جهان شرکت داشته است. روند حضور ایران در المپیک، به دو دوره قبل و بعد از انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ تقسیم می‌شود که بررسی عملکرد ورزشکاران ایرانی در این دو بازه زمانی، نشان‌دهنده تغییرات گسترده در مدال‌آوری، توسعه ورزش و حضور زنان در میدان رقابت‌های جهانی است.